چکیده:

آیات کریمه 172 تا 174 سوره مبارکة اعراف از جمله متشبهات قرآن است که دارای پیچیدگی های خاصی است که مفسیرین در تفسیر آن اختلافات فراوان دارند. در این آیات کریمه، قرآن به طور غیر صریح، به یک موطن و نشئه‌ از حیات انسان اشاره میکند که درآن ، خداوند از ذریه بنی آدم بر پرستش خود پیمان گرفته، تا در قیامت از ربوبیت خدا اظهار بی اطلاعی نکند. درباره این نشئه، نظرات مختلفی مطرح شده است.از جمله اینکه عده ای آیه را حمل به ظاهر آن کرده اند و جود آن را مسلم دانسته اند اما برخی آیه را حمل بر تمثیل و مجاز کرده اند و عده ای دیگر تلفیقی از دو قول قبل را پذیرفته اندو عده ای دیگر این عهده و پیمان را مختص به اولاد کفار میدانند و عده ای هم این نشئه را مربوط به عالم ملکوت میدانند. این پژوهش به روش توصیفی ـ تحلیلی با رویکردی قرآنی ـ روایی به بررسی این مباحث در میان مفسرین فریقین پرداخته است تا آرای مختلف دسته‌بندی و در یکجا جمع آوری و بررسی شود و در پایان چنین می‌توان گفت که همان اختلافی که در بین اندیشمندان شیعه وجود دارد، در بین اندیشمندان و مفسران معتزله و اشاعره هم وجود دارد اما در مورد مفاد این پیمان و جزئیات آن اختلاف هایی وجود دارد که یکی ازاین اختلافات بحث پیمان گرفتن بر نبوت نبی مکرم اسلام و پیمان بر ولایت امیرالمومنین† است. کلیدواژه‌ها: عالم ذر، پیمان الست، بنی آدم، ذریه